เมื่อลูกๆ เข้าสู่วัยอนุบาล พ่อแม่หลายคนก็โล่งใจ เพราะในที่สุดก็มีเวลาส่วนตัวบ้างแล้ว หลังจากที่ได้อยู่กับลูกมาหลายปี แต่ "ความโล่งใจ" แบบนี้มักจะอยู่ได้ไม่นาน เพราะความกังวลอื่นๆ ตามมาอีกเพียบ เช่น ลูกจะกินไหม? จะรู้จักคุณครูและเพื่อนๆ ไหม? ห้องเรียนใหญ่ขนาดนี้ คุณครูจะมีแรงดูแลเด็กๆ แต่ละคนได้หรือเปล่า?

เพื่อความสบายใจ ผู้ปกครองหลายคนเลือกที่จะเป็นเพื่อนกับครูบนโซเชียลมีเดีย คอยอัปเดตสถานการณ์ของลูกๆ ทุกวันผ่านข้อความ รูปภาพ หรือวิดีโอ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงรูปแบบการสื่อสารปกติระหว่างโรงเรียนกับครอบครัว จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ที่ก่อให้เกิดข้อโต้แย้งขึ้นที่โรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่งในประเทศจีน

เพียงเพราะรูปถ่ายของเด็กๆ ที่กำลังงีบหลับถูกโพสต์ในกลุ่มผู้ปกครอง คุณครูประจำชั้นจึงทำให้ผู้ปกครองหลายคนโกรธและตั้งคำถามกับเธอ

ด้วยเหตุนี้ ครูจึงตั้งใจที่จะปลอบใจผู้ปกครอง จึงได้ถ่ายรูปเด็กๆ ที่กำลังงีบหลับและแชร์ลงในกลุ่มแชทของชั้นเรียน ในภาพมีเด็กบางคนนอนหลับสนิท ขณะที่บางคนพลิกตัวไปมาโดยที่ผ้าห่มเอียง

ฉันคิดว่านี่เป็นวิธีให้พ่อแม่เห็นว่าลูกๆ ของพวกเขาสบายดี แต่เพียงไม่กี่นาทีต่อมา กลุ่มแชทก็เต็มไปด้วยความคิดเห็น: "คุณครู ทำไมลูกของฉันไม่มีผ้าห่มล่ะ?" "ดูสิ เด็กคนอื่นๆ เท้าเปล่ากันหมด พวกเขาจะป่วยแน่ถ้าเป็นหวัดแบบนี้!" "ฉันต้องจ่ายเงินให้คุณดูแลฉันแบบนี้เท่าไหร่?"...

ความตึงเครียดในอากาศพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ครูผู้ซึ่งต้องการเพียงเอาใจผู้ปกครอง กลับถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง บางคนถึงกับโจมตีความสามารถและความรับผิดชอบของเธอ

ในโซเชียลมีเดีย ความคิดเห็นของสาธารณชนก็แบ่งออกเป็นสองฝ่ายเช่นกัน ฝ่ายหนึ่งเชื่อว่าพ่อแม่มีสิทธิ์เรียกร้องการดูแลเอาใจใส่ลูกๆ อย่างเต็มที่ ฝ่ายหนึ่งเห็นใจครู โดยกล่าวว่าเป็นเรื่องปกติมากที่เด็กๆ จะงีบหลับ พลิกตัวไปมา และเตะผ้าห่ม และเป็นไปไม่ได้ที่จะตักเตือนเด็กแต่ละคนทุกนาที

อันที่จริงแล้ว หัวใจสำคัญของการถกเถียงนี้ไม่ได้อยู่ที่ผ้าห่ม หากแต่อยู่ที่ความรู้สึกไม่มั่นคงในใจของพ่อแม่เมื่อต้องปล่อยให้ลูกอยู่ในความดูแลของผู้อื่น ที่บ้าน พ่อแม่คือผู้ที่รู้ทุกนิสัยเล็กๆ น้อยๆ ของลูกๆ เช่น ชอบนอนตะแคงข้างไหน กลัวหนาวหรืออาเจียนหลังกินข้าวง่าย แต่ที่โรงเรียน ครูต้องดูแลเด็กๆ หลายสิบคน ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทแค่ไหน เธอไม่สามารถใส่ใจทุกรายละเอียดได้ ความแตกต่างนี้เองที่ทำให้พ่อแม่รู้สึกกังวลและระแวงได้ง่ายเมื่อเห็นว่าลูกๆ ไม่ได้รับการดูแลเหมือนที่บ้าน

แต่ความกังวลนั้นแท้จริงแล้วเป็นการแสดงออกถึงความรัก มันมาจากสัญชาตญาณที่ต้องการปกป้อง คอยดูแลลูกให้อยู่ในพื้นที่ปลอดภัยเสมอ ปัญหาคือ เพื่อให้ลูกเติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างแท้จริง บางครั้งพ่อแม่ก็ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางบ้าง

เด็กไม่อาจอยู่ในอ้อมกอดของพ่อแม่ได้ตลอดไป การฝึกให้พวกเขาคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมโดยรวมจะช่วยให้พวกเขาฝึกฝนความเป็นอิสระ หากคุณพบปัญหา ให้เลือกพูดคุยกับครูเป็นการส่วนตัว รับฟัง และหาทางแก้ไขร่วมกัน ความเร่งรีบและความรุนแรงในกลุ่มผู้ปกครองจะยิ่งทำให้ทั้งสองฝ่ายห่างเหินกันมากขึ้น

ครูไม่ใช่ “ผู้ให้บริการ” แต่เป็นเพื่อนคู่คิดของพ่อแม่ในการเลี้ยงดูลูก นอกจากความพยายามของพ่อแม่แล้ว ครูยังต้องใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด ความเข้าใจระหว่างครอบครัวและโรงเรียนจะช่วยให้ทุกอย่างราบรื่นยิ่งขึ้น