ฉันชื่อ “หลี่ชิง” เป็นลูกสาวคนเล็กในครอบครัวที่มีลูกทั้งหมด 4 คน และเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว
พ่อของฉัน “คุณหลี่” ทำงานหนักมาตลอดชีวิต หลังจากแม่เสียชีวิต พ่อก็อยู่คนเดียวจนถึงตอนนี้ อายุได้ 75 ปีแล้ว

ฉันมีพี่ชายสามคน พวกเขาทำงานอยู่ต่างเมือง ไม่ค่อยกลับมาบ้าน ส่วนฉันเลือกอยู่บ้านเกิดเพื่อดูแลพ่อได้บ่อย ๆ

วันหนึ่ง พ่อเรียกลูก ๆ ทุกคนมาบอกเรื่องสำคัญ ในห้องแชทครอบครัว พี่ชายต่างก็คิดว่าพ่อคงจะเขียนพินัยกรรมแบ่งทรัพย์สินให้ลูก ๆ ถึงแม้พ่อจะไม่มีเงินทองมากนัก แต่ก็มีที่ดินและสวนอยู่พอสมควร

ถึงวันนัด พ่อยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เรา ในนั้นระบุยอดหนี้ถึง 900,000 หยวน

พ่อพูดว่า:
“เงินก้อนนี้พ่อกู้มาเพื่อรักษาแม่ของพวกเจ้า พ่อก็พยายามทำงานอย่างหนักเพื่อใช้หนี้แล้ว ขายที่ดินไปหมดเพราะไม่อยากรบกวนลูก ๆ แต่ตอนนี้พ่อแก่แล้ว ไม่ไหวอีกต่อไป ดอกเบี้ยมันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พ่ออยากให้พวกเจ้าช่วยใช้หนี้ เพื่อให้พ่อได้อยู่อย่างไม่ต้องกลัวอีกต่อไป”

ฉันและพี่ชายทั้งสามคนตกใจมาก เงินจำนวนนี้ไม่ใช่น้อยเลย แต่ที่ผ่านมาพ่อไม่เคยพูดถึงสักคำ มาบอกเอาตอนนี้ให้ลูกช่วยใช้หนี้ ย่อมเป็นเรื่องช็อกสำหรับทุกคน

พี่ชายคนโตพูดด้วยความโกรธว่า:
“พ่อ ล้อเล่นเหรอครับ? พวกเราไม่เคยเป็นหนี้พ่อเลยซักบาท แล้วก็ไม่เคยได้อะไรจากพ่อด้วย นี่มันเพราะพ่อใช้เงินฟุ่มเฟือยต่างหาก ถึงมีหนี้ แล้วทำไมพวกเราต้องมารับผิดชอบด้วย?”

จากนั้นพี่ชายคนที่สองและสามก็พูดต่อว่าพ่ออย่างรุนแรง

ฉันฟังแล้วรู้สึกเจ็บปวดมาก ถึงจะโกรธพ่ออยู่บ้าง แต่ฉันคิดว่าหนี้ก้อนนี้เกิดจากการรักษาแม่ เราเป็นลูกก็ควรรับผิดชอบบ้าง

ฉันจึงพูดว่า:
“พวกพี่อย่าพูดกับพ่อแบบนั้นเลย พ่ออายุ 75 แล้ว ท่านทนไม่ไหวหรอก ถ้าพวกพี่ไม่ช่วยงั้นให้ฉันรับไว้เอง ถึงฉันจะไม่มีเงินมากแต่จะพยายามทำงานใช้หนี้แทนพ่อให้ได้”

เมื่อพูดจบ พี่ชายทั้งสามคนมองฉันด้วยสายตาดูถูกแล้วเดินจากไป ฉันมองตามด้วยความสิ้นหวัง คิดในใจว่าชีวิตต่อจากนี้คงไม่ง่ายเลย

ฉันพูดกับพ่อว่า:
“พรุ่งนี้หนูจะโอนให้พ่อก่อน 200,000 หยวน นี่คือเงินที่หนูกับสามีเก็บไว้ให้ลูกสาวชื่อเสี่ยวฮุ่ยไปเรียนต่อต่างประเทศ ที่เหลือหนูจะทยอยส่งให้พ่อทุกเดือน อีกไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้น พ่อแค่ต้องอยู่ให้แข็งแรง หนูจะได้สบายใจทำงาน”

พ่อร้องไห้ ขอบคุณฉันซ้ำ ๆ และพูดขอโทษที่เมื่อก่อนดูแลฉันไม่ดี เอาใจแต่ลูกชาย

หัวใจฉันเจ็บปวด...

ตั้งแต่วันนั้น ฉันเริ่มทำงานหนักทุกวันโดยไม่พัก ทำถึงสามงานต่อวัน และขายของออนไลน์เพิ่มเพื่อหารายได้ ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้าและได้พักเกือบเที่ยงคืน

สามีของฉันรักและเห็นใจฉันมาก บางครั้งเขาก็ให้เงินช่วยบ้าง แต่ฉันไม่อยากเป็นภาระ ฉันเพียงขอให้เขาดูแลลูก ๆ ดี ๆ ก็พอ

ครบหนึ่งปีพอดี ในวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่ พ่อเรียกพวกเรากลับบ้าน แต่พี่ชายทั้งสามปฏิเสธ มีเพียงฉันกับสามีที่ไปกินข้าวกับพ่อ

หลังจากกินข้าวเสร็จ พ่อยื่นสมุดบัญชีเงินฝากและเงินสด 450,000 หยวนให้ฉัน ฉันเปิดดูและตกใจ เพราะในสมุดมีเงินถึง 4 ล้านหยวน!

พ่อพูดว่า:
“เงินในสมุดนี้พ่อได้จากการขายที่ดิน เพราะพ่อแก่แล้วไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม ส่วนเงินสดคือเงินที่ลูกให้พ่อมาตลอดปีนี้ พ่อยังไม่ได้ใช้เลยแม้แต่หยวนเดียว

จริง ๆ แล้วพ่อไม่ได้เป็นหนี้ใคร กระดาษใบนั้นพ่อเขียนขึ้นเอง พ่อแค่อยากทดสอบความกตัญญูของลูก ๆ ก่อนจะแบ่งมรดกให้ แต่ไม่คิดเลยว่าลูกชายทั้งสามที่พ่อรักนักหนาจะใจร้ายขนาดนี้ เพราะงั้นพ่อคิดว่าลูกคือคนที่สมควรได้รับทุกอย่าง”

ฉันโผกอดพ่อร้องไห้ทั้งโกรธ ทั้งซึ้ง และสงสารตัวเอง โกรธที่พ่อทำให้ฉันเหนื่อยมาทั้งปี แต่ก็ดีใจที่ได้ของขวัญอันยิ่งใหญ่

ฉันกับสามีตัดสินใจรับพ่อมาอยู่ด้วยกัน เพราะถึงแม้ฉันจะดูแลพ่อบ่อย ๆ แต่ก็ไม่เท่ากับการได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ฉันจะไม่ยอมให้พ่ออยู่คนเดียวอีกต่อไป เราจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขไปด้วยกัน.