ตอนตี 2 ของคืนหนึ่งที่เงียบสงัด ฉันนอนไม่หลับ ความคิดวนเวียนถึงเขา—อดีตสามีที่เราเลิกรากันไปหลายปีแล้ว แม้เวลาจะผ่านมานาน แต่บางคืนความคิดถึงก็ยังย้อนกลับมาโดยไม่รู้ตัว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความสั้น ๆ ว่า “ยังไม่นอนเหรอ?” แล้วกดส่งไปโดยไม่ทันคิดอะไรมาก

ไม่นานนัก เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น หัวใจฉันเต้นแรงอย่างประหลาด เขาตอบกลับมาด้วยข้อความเพียง 3 คำเท่านั้น...
คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่กลับมีพลังมากพอที่จะทำให้ฉันน้ำตาไหลไม่หยุด

คำตอบของเขาไม่ใช่คำพูดหวาน ไม่ใช่คำขอโทษ หรือคำว่าคิดถึง แต่เป็นคำพูดที่แสดงให้เห็นว่า เขายังห่วงใยในแบบของเขาเอง เป็นความรู้สึกอบอุ่นปนเศร้าที่ฉันไม่อาจอธิบายได้

บางครั้ง “ความสัมพันธ์” อาจจบลง แต่ “ความผูกพัน” กลับยังคงอยู่ในใจของเราทั้งคู่ การได้เห็นข้อความสั้น ๆ นั้น ทำให้ฉันรู้ว่า ถึงแม้เราจะเดินคนละทาง แต่ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีร่วมกันไม่เคยหายไปเลย

คืนวันนั้น ฉันปิดโทรศัพท์ วางมันไว้ข้างหมอน แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ ไม่ใช่เพราะเสียใจ... แต่เพราะในที่สุด ฉันก็ได้เรียนรู้ว่า บางครั้ง “การจากลา” ไม่ได้หมายถึง “การหมดรัก” เสมอไป.