ลูกป่วย ฉันไปหาสามีเก่า แต่เขาโยนเงิน 70 บาทให้ฉันพร้อมตะโกนไล่กลับบ้าน
แต่เมื่อกลับถึงโรงพยาบาล ฉันเปิดดูโทรศัพท์…น้ำตาฉันไหลไม่หยุด

ฉันกับสามีเก่าเลิกกันได้สองปีแล้ว เพราะมีปัญหากับแม่สามีที่ไม่เคยยอมรับฉันเลยตั้งแต่แรก เราอยู่บ้านเดียวกันไม่ได้ แต่ก็ออกไปอยู่เองไม่ได้ เพราะเขาเป็นลูกคนเดียว แม่ขู่ว่าถ้าเขาย้ายออก เธอจะทำร้ายตัวเอง
สุดท้าย เราต้องเลือก “หย่า” ทั้งที่ยังรักกันมาก...

หลังหย่า แม่สามีคอยควบคุมลูกชายตลอด ไม่ให้เขาติดต่อฉันแม้แต่โทรศัพท์ เขาแค่ส่งเงินเลี้ยงดูลูกตามคำสั่งศาล เดือนละไม่กี่พันบาท ซึ่งมันไม่พอเลย โดยเฉพาะเวลาลูกไม่สบาย ต้องเข้าโรงพยาบาล

คืนนั้น ลูกฉันมีไข้สูงจนต้องพาไปห้องฉุกเฉิน ฉันมีเงินติดตัวไม่ถึงพันบาท จ่ายค่ามัดจำโรงพยาบาลเสร็จก็แทบไม่เหลือ ฉันโทรหาสามีเก่า—แต่โทรไม่ติด ฉันไม่รู้ว่าโทรศัพท์เขาปิดเครื่องหรือแม่ของเขาเป็นคนกดตัดสาย

ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ จึงตัดสินใจไปหาเขาที่บ้าน จะไปขอให้เขาช่วยลูกตัวเองอย่างน้อยสักครั้ง

พอไปถึง ฉันเห็นเขากับแม่ยืนคุยกันในลานบ้าน ฉันไม่สนใจเสียงหัวใจที่เต้นแรง เดินตรงเข้าไปบอกเหตุผลว่ามาทำไม และต่อว่าเขาที่ไม่ทำหน้าที่ของพ่อเลย

แม่เขากำลังจะด่าฉัน แต่เขายกมือห้าม จากนั้นเปิดกระเป๋าสตางค์ หยิบเงินออกมาใบหนึ่ง—70 บาท—โยนใส่พื้นแล้วพูดเสียงแข็งว่า
“เอาไปสิ ค่ารถกลับบ้าน! เงินเลี้ยงลูกฉันโอนครบทุกเดือนแล้ว อย่ามาให้เห็นหน้าอีก!”

ฉันยืนตัวแข็ง น้ำตาไหลเต็มหน้า เจ็บจนพูดไม่ออก จากคนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุข กลายเป็นคนแปลกหน้าในพริบตาเดียว
ฉันไม่แตะเงินสักบาท หมุนตัวเดินออกจากบ้านนั้นทันที และสาบานว่าจะไม่กลับมาอีก

แต่เมื่อกลับถึงโรงพยาบาล ฉันเห็นโทรศัพท์มีข้อความใหม่ เปิดออกดู—เป็นข้อความจากเขา

“ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนั้นต่อหน้าแม่ ตอนนี้ฉันกำลังเก็บเงินซื้อคอนโดผ่อน เพื่อจะได้รับเธอกับลูกกลับมาอยู่ด้วยกัน เมื่อทุกอย่างพร้อม ฉันจะจัดการให้แม่ยอมรับเอง... ตอนนี้ขอเวลาอีกหน่อย”

พร้อมกับข้อความนั้น เขาโอนเงินมาให้ฉัน 14,000 บาท เพื่อใช้ดูแลลูก

ฉันร้องไห้อีกครั้ง แต่น้ำตาครั้งนี้เต็มไปด้วยความสุข ความหวังกลับมาอีกครั้ง...
คืนนั้นฉันไม่ได้นอนเลย แค่นึกถึงวันที่ครอบครัวเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งก็พอแล้ว