ผมอายุ 40 ปี แต่งงานมา 16 ปีแล้ว มีลูกสาว 2 คน — คนโตอายุ 13 ปี และคนเล็กอายุ 8 ปี
ผมกับภรรยาต่างก็มีงานทำ รายได้ดี ฐานะครอบครัวมั่นคง

ภรรยาเป็นรักแรกของผม ถ้านับรวมช่วงที่คบกัน เราอยู่ด้วยกันเกือบ 20 ปี เราเคยมีช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ใช้ชีวิตอย่างกลมกลืน เข้าใจและถนอมน้ำใจกันดี ทั้งสองคนต่างเป็นคนรักครอบครัว

แต่เมื่อสองปีก่อน ผมจับได้ว่าภรรยามีความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าและมีครอบครัวแล้ว ผมตกใจและเสียใจมาก แต่เพราะยังอยากรักษาครอบครัวไว้ ผมจึงตัดสินใจไม่หย่า ทว่า ตั้งแต่นั้น ชีวิตคู่ของเราก็เริ่มตกต่ำลงเรื่อย ๆ

ภรรยาลาออกจากงานและจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กลับไปทำงานอีก ผมพยายามทำตัวให้ปกติ คุยเล่นกับภรรยาและลูกเหมือนเดิม แต่ในใจกลับรู้สึกขมขื่นและโกรธ ผมรู้ดีว่าเราไม่มีวันกลับไปมีความสุขเหมือนเดิมได้อีก แต่ก็ยังพยายามอดทนเพื่อสองลูกสาวที่กำลังโต

ช่วงปีที่ผ่านมา ผมเริ่มมีความรู้สึกกับเพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่ง เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เรามักคุยกันนานหลายชั่วโมงเกี่ยวกับเรื่องชีวิตและความทุกข์ของแต่ละคน เธอรู้เรื่องชีวิตคู่ของผมดี และบอกว่าอยากแต่งงานกับผมเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมเองก็ตอบตกลง

แต่ทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน ผมกลับรู้สึกสับสนมาก ผมอยากเริ่มต้นใหม่จริง ๆ แต่ก็เสียดายช่วงเวลาแห่งความสุขเกือบ 20 ปีที่เคยมี อีกทั้งยังสงสารลูก ๆ ที่อ่อนไหว ผมก็ยังเห็นความพยายามของภรรยาในช่วงสองปีที่ผ่านมา ถึงแม้ความเอาใจใส่ของเธอทุกวันนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม

ผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัว จนวันหนึ่งผมพาแฟนใหม่ไปซูเปอร์มาร์เก็ตและบังเอิญเจอแม่ของผม แม่เรียกให้กลับไปคุยกัน ตอนเย็นวันนั้นเรานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟ แม่พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า:

“แม่ไม่ได้รังเกียจผู้หญิงที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่ลูกต้องดูให้ดีนะ
เธอบอกว่าสามีนอกใจเลยหย่า แต่ตอนนี้เธอกลับนอกใจกับลูก แล้วจะให้ลูกหย่ากับภรรยา — แบบนี้เธอควรค่าแก่การเข้ามาในบ้านเราหรือ?”

แม่พูดต่อว่า:

“ภรรยาลูกก็มีความผิด แต่สองปีนี้เธอเลิกงาน มาดูแลบ้าน ดูแลลูก ๆ อย่างดี ไม่มีใครในตระกูลว่าเธอสักคำ
จะคุ้มไหม ที่ลูกจะทิ้งครอบครัว 20 ปี ไปหาแม่ม่ายที่มีเล่ห์เหลี่ยม แม่กลัวว่าลูกจะตกนรกทั้งเป็น...”

แม่ถอนหายใจแล้วพูดว่า:

“แม่ก็โกรธภรรยาลูกนะ แต่แม่สงสารหลานทั้งสอง ลูกก็อายุไม่น้อยแล้ว ถ้าจะเริ่มใหม่ มันไม่ง่ายหรอก ลูกจะต้องไปเลี้ยงลูกคนอื่นแทนลูกตัวเอง ถ้าวันหนึ่งลูกไม่มีเงิน ไม่มีตำแหน่ง เขายังจะอยากให้ลูกหย่ากับเมียหรือเปล่า?”

ผมได้แต่คิด แล้วพูดออกไปว่า:

“ถ้าผมหย่า ครึ่งหนึ่งของเงินเดือนต้องให้ลูก บ้านก็ยกให้พวกเขา ผมจะออกไปเริ่มต้นใหม่ด้วยมือเปล่า...”

เธอตอบกลับทันทีว่า:

“งั้นเราจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ชีวิตล่ะ?”

พอรู้ว่าพูดผิด เธอก็รีบเปลี่ยนเรื่อง จูบผมและชวนไปโรงแรม แต่ผมไม่กล้าถลำลึกไปมากกว่านี้ เพื่อนร่วมงานของผมบางคนก็เตือนว่า

“ลองคิดดูดี ๆ เถอะ ผู้หญิงที่กล้าแทรกเข้าบ้านคนอื่น ทำทุกอย่างเพราะเงินแบบนี้ จะเอามาเป็นเมียได้เหรอ?”

แม่พูดถูกที่สุด

ผมกลับบ้านแล้วตัดการติดต่อกับเธอทั้งหมด จากนั้นชวนครอบครัวไปเที่ยวประเทศไทยกันทั้งบ้าน ผมโพสต์รูปครอบครัวมีความสุขเต็มเฟซบุ๊ก เธอโมโหและโพสต์ยั่วกลับทันที

แม่ผมรู้ เข้าไปลบโพสต์ทั้งหมดและปิดบัญชีเฟซบุ๊กของผมไปเลย

หลังกลับมา ผมขายบ้านเก่า แล้วย้ายมาอยู่ใกล้บ้านแม่ เปิดร้านกาแฟให้ภรรยาและแม่ช่วยกันดูแล แม่ค่อย ๆ ทำให้ผมกับภรรยาเริ่มกลับมาใกล้ชิดกันอีกครั้ง

ผมคิดได้ว่า ผู้ชายไม่ได้ใจกว้างเหมือนผู้หญิง — ผู้ชายผิด ผู้หญิงให้อภัยได้ แต่ถ้าผู้หญิงผิด ผู้ชายกลับรับไม่ได้

ส่วนผู้หญิงที่กล้าแทรกเข้าชีวิตครอบครัวคนอื่นนั้น — ความสัมพันธ์แบบนั้นไม่มีวันจบสวย เพราะมันคือการ “แลกเงินกับความรัก” แล้วชีวิตจะกลายเป็นนรก

แม่คือคนที่ช่วยเปิดตาผม เธอใช้ความรักและเหตุผล ทำให้ลูก ๆ ของผมยังมีครอบครัวที่อบอุ่นครบถ้วน

สุดท้าย ผมรู้ว่า... ทุกสิ่งที่ผมมีในวันนี้ เป็นเพราะ “แม่ของผม” ที่ช่วยดึงผมกลับมาจากทางที่ผิด