วันที่พี่สะใภ้ประกาศติดตั้งกล้องวงจรปิดทั่วทั้งบ้าน ฉันก็รู้ทันทีว่าชีวิตการเป็นสะใภ้ของฉันกำลังจะตกอยู่ในความทุกข์

ปฏิกิริยาของสามีทำให้ฉันประหลาดใจ

วันแรกที่กล้องเริ่มทำงาน ฉันล้างจานไป มือก็สั่นไป เพราะได้ยินเสียงพี่สะใภ้ตะโกนผ่านกล้องว่า “ล้างแบบนั้นไม่สะอาดหรอกนะ!”

ฉันแต่งงานและมาอยู่บ้านสามีได้ 4 ปีแล้ว ชีวิตก็ถือว่าเรียบง่ายและสงบดี ถ้าไม่ใช่เพราะการเข้ามาวุ่นวายของพี่สะใภ้ — ผู้หญิงที่ตั้งแต่ยังไม่แต่งงานก็ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้ากี้เจ้าการในตระกูล

แม้จะแต่งงานไปแล้ว แต่แทบทุกสัปดาห์เธอก็กลับมาบ้าน บ้างก็อ้างว่ามาเยี่ยมพ่อแม่ บ้างก็บอกมาซ่อมแซมบ้าน แต่จริง ๆ แล้วส่วนใหญ่ก็กลับมาเพื่อควบคุมและสั่งการทุกอย่างในบ้านเหมือนเธอเป็นเจ้าของ

ฉันเป็นคนดูแลพ่อแม่สามีทุกวัน ทั้งเรื่องอาหาร ยา พาไปหาหมอ จัดบ้านให้สะอาดเรียบร้อย แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่พี่สะใภ้เริ่มกลายเป็น “เงา” ตามหลังฉันอยู่ตลอดเวลา เธอมักจะบ่นกับแม่สามีว่า ฉันทำกับข้าวไม่อร่อย ถูบ้านไม่สะอาด หรือซื้อของไม่ถูกใจ บางครั้งก็พูดตรง ๆ ว่า
“เธอต้องรู้ไว้นะ บ้านนี้เป็นของแม่ ไม่ใช่ของเธอ เธอมาอยู่ที่นี่ก็แค่ได้อาศัย ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้”

ฉันพยายามอดทน เพราะคิดว่าเธออายุมากกว่า อาจจะจู้จี้ไปหน่อย แต่วันที่เธอติดกล้องในห้องครัวและห้องนั่งเล่น โดยอ้างว่า “อยากดูว่าเธอดูแลพ่อแม่ยังไง” — ฉันแทบจะคลั่ง

เธอพูดอย่างหน้าตาเฉยว่า “ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่เพื่อความสะดวก จะได้ดูพ่อแม่จากที่ทำงานได้”
สามีของฉันก็โมโหเหมือนกัน แต่พอคิดไปคิดมา เขากลับบอกว่า “ก็ดีนะ อย่างน้อยจะได้ดูแลพ่อแม่ได้จากระยะไกล”

ตั้งแต่วันนั้น ฉันใช้ชีวิตเหมือนถูกจับตามองตลอดเวลา แค่ล้างจานก็มีเสียงจากกล้องดังขึ้นตำหนิ แค่เปิดตู้เย็นก็รู้สึกเหมือนมีสายตาของเธอจ้องอยู่ ฉันเริ่มสงสัยว่าตัวเองเป็นสะใภ้หรือเป็นลูกจ้างที่ถูกตรวจสอบทุกวินาที

ทุกคืน พี่สะใภ้จะส่งคลิปจากกล้องให้สามีดู พร้อมชี้ให้เห็น “ความผิด” ของฉันในแต่ละวัน ฉันไม่รู้เลยว่าฉันทำอะไรผิด เพราะไม่ว่าเรื่องเล็กแค่ไหน เธอก็สามารถนำมาเป็นข้ออ้างเพื่อดุด่าได้เสมอ

แม่สามีเห็นใจฉัน ท่านพูดเบา ๆ ว่า “อย่าไปสนใจเลยลูก เขาชอบควบคุมทุกอย่าง” แต่ในใจฉันกลับอึดอัดเหลือเกิน ฉันเหนื่อยกับความรู้สึกถูกจับผิด ถูกประเมินตลอดเวลา หลายครั้งฉันยืนหน้าบ้าน มองกล้องพวกนั้นแล้วน้ำตาก็จะไหล

ช่วงนี้ฉันหงุดหงิดง่ายและมักจะร้องไห้คนเดียว ถึงแม้ฉันยังคงทำหน้าที่ของสะใภ้อย่างดีที่สุด แต่ฉันไม่รู้สึกว่านี่คือ “บ้านของฉัน” อีกต่อไป มันกลายเป็นสถานที่ที่มีดวงตาเฝ้ามองฉันทุกย่างก้าว

ฉันพูดกับสามีหลายครั้งว่าฉันทนไม่ไหวแล้ว แต่เขาก็เพียงกอดฉันไว้แล้วบอกว่า
“อดทนหน่อยนะ เพื่อความสงบของครอบครัว”

แต่จะสงบได้อย่างไร ในเมื่อฉันใช้ชีวิตเหมือนคนถูกกักขัง?
ฉันควรทำอย่างไรดี เพื่อหลุดพ้นจากการถูกพี่สะใภ้ติดกล้องคอยจับตาทุกวันแบบนี้?