เพิ่งถามแม่ว่าเงินของฉันอยู่ไหน ใบหน้าของแม่ซีดลงทันที มือสั่นจนฉันรู้ว่าต้องมีเรื่องไม่ปกติ
ฉันโกรธจนพูดไม่ออก

ฉันเก็บเงินได้ 800 ล้านดồngตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำงานทั้งวันทั้งคืน ทำโอทีไม่เคยขาด นั่นคือ เงินที่ฉัน เป็น วัยหนุ่มสาวของตัวเอง ตั้งใจว่าเมื่อเจอบ้านเล็ก ๆ ราคาเหมาะสมก็จะซื้อ เพื่อไม่ต้องเช่าห้องอย่างลำบากอีกต่อไป ฉันฝากแม่เก็บไว้เพราะกลัวว่าอยู่ในเมืองจะใช้ฟุ่มเฟือยหรือโดนขโมยข้อมูล แม่เป็นคนใจดี ระมัดระวัง ตอนนั้นบอกฉันว่า “ไม่ต้องห่วง แม่เก็บให้ ยังปลอดภัยกว่าเอาไปฝากธนาคารอีก”

ช่วงนี้เพื่อนของฉันประกาศขายบ้านชั้นเดียวหลังเก่าที่ราคาไม่แพง ฉันดูแล้วเห็นว่าพอจะซื้อได้ แค่กู้ธนาคารเพิ่มอีกนิดเดียวก็พอ ใจฉันตื่นเต้นมาก รู้สึกเหมือนความฝันกำลังจะเป็นจริง สุดสัปดาห์ฉันขับรถกลับบ้าน คิดในใจว่าแค่บอกแม่ แม่ก็จะเอาเงินให้เลย ฉันยังจินตนาการถึงภาพสองแม่ลูกนั่งคุยกันเรื่อง บ้านอย่าง

แต่พอพูดถึงเรื่องเอาเงิน แม่ฉันหน้าซีดลงทันที แม่ลุกไปเทน้ำหลายครั้ง มือเก้ ๆ กัง ๆ จนฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลังจากอึกอักอยู่นานแม่ก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “หรือ… ลูกหาทางอื่นก่อนดีไหม ปีหน้าค่อยซื้อบ้านก็ได้” ตอนแรกฉันคิดว่าแม่แค่กลัวฉันเป็นหนี้ธนาคารมากเกินไป แต่พอถามตรง ๆ แม่ก็เงียบอยู่นาน ก่อนจะสารภาพความจริง

ที่แท้เงิน 800 ล้านของฉัน… ไม่เหลือแล้ว ตั้งแต่ต้นปี พี่ชายคนโตของฉันเป็นหนี้มากมายเพราะทำธุรกิจขาดทุน ดอกเบี้ยทบกันไปเรื่อย ๆ ทั้งธนาคารทั้งเจ้าหนี้ตามทวง เขากลัวภรรยาลูกจะรู้ และก็ไม่กล้าบอกฉัน เขามาขอให้แม่ช่วย แม่เห็นลูกลำบากก็สงสาร คิดว่าเงินของฉันยังไม่จำเป็นต้องใช้ จึงแอบเอาไปช่วยพี่ชายใช้หนี้ แม่บอกว่าเมื่อเขามีเงินเขาจะคืนให้ฉันแบบเงียบ ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันฟังแล้วเหมือนพื้นดินถล่มใต้เท้า หลายปีที่ฉันเก็บหอมรอมริบ ตัดค่าใช้จ่ายทุกอย่าง กินประหยัด ไม่ซื้อเสื้อผ้าดี ๆ เลย… ทั้งหมดนี้สุดท้ายมารู้ว่าเงินหายไปโดยที่ไม่มีใครบอกฉันสักคำ

ฉันโกรธจนพูดไม่ออก แม่ที่นั่งตรงหน้ามือบิดเข้าหากัน ดวงตาแดง ๆ ทั้งรู้สึกผิดทั้งกลัวฉันจะโกรธ แม่พูดซ้ำไปซ้ำมาว่าคิดว่าฉันยังไม่ใช้ ว่าพี่ชายลำบากมาก ว่าเขาสัญญาจะคืนทุกบาท แต่ฉันรู้ว่าพี่ชายฉันทำธุรกิจลุ่ม ๆ ดอน ๆ เรื่องจะได้เงินคืนมันไม่รู้จะต้องรอถึงเมื่อไหร่ ฉันทั้งสงสารแม่ ทั้งรู้สึกเจ็บ เหมือนความเสียสละที่ฉันทำมานานไม่มีค่าอะไรเลย

คิดถึงบ้านที่เกือบจะซื้อได้ คิดถึงเงินกู้ที่กำลังวางแผน คิดถึงการกลับไปเมืองด้วยสองมือเปล่า… ฉันเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก แม่เดินตามตลอด ขอร้องและขอโทษซ้ำแล้วซ้ำอีก บอกว่าแม่แค่อยากให้ครอบครัวสงบสุข ไม่คิดว่าจะทำฉันเสียใจขนาดนี้

คืนนั้น ฉันนอนบนเตียงไม้เก่าในห้องเด็ก ๆ มองเพดานแล้วหัวมันยุ่งไปหมด ฉันไม่อยากให้ครอบครัวแตกแยก ไม่อยากโกรธแม่เพราะเงิน แต่ 800 ล้านไม่ใช่เงินเล็ก ๆ นั่นคือแรงงานและชีวิตของฉันจริง ๆ ฉันควรเรียกร้องยังไง พูดยังไงไม่ให้แม่เจ็บไปกว่าเดิม? แล้วอนาคตเรื่องซื้อบ้านของฉันจะทำยังไงต่อดี เมื่อทุกอย่างมันพังไปในพริบตาแบบนี้…