ฉันชื่อลินห์ อายุ 35 ปี ชีวิตของฉันดูเหมือนจะลงตัวด้วยการแต่งงานที่สงบสุข แต่แล้วก็เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น เมื่อสามีของฉันก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุกะทันหัน ตอนนั้นลูกของฉันยังไม่ถึงสองขวบเลย จากภรรยาที่มีสามีที่คอยดูแลเอาใจใส่ ฉันก็กลายมาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องดิ้นรนท่ามกลางชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย

แม้ว่าสามีจะจากไปแล้ว แต่ฉันยังคงมีนิสัยส่งเงินให้แม่สามีเดือนละสามล้านบาทอยู่ ไม่ใช่ว่าผมรวยนะ แต่ผมจำไว้เสมอว่ามันคือความรับผิดชอบ เป็นความรักเล็กๆ น้อยๆ ที่ยังคงมีอยู่ เป็นเวลาสามปีแล้วที่ฉันไม่เคยลืมเงินก้อนนั้นเลยแม้สักเดือนเดียว ถึงแม้จะมีบางครั้งที่ฉันดิ้นรนเพื่อให้พอมีพอใช้ก็ตาม

แต่แม่สามีของฉันกลับไม่รู้สึกขอบคุณ ทุกครั้งที่เธอได้รับเงิน เธอจะพึมพำและไม่เคยพูดขอบคุณเลยสักครั้ง ฉันไม่ขออะไรเลย แค่คิดง่ายๆ ว่า ถ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง ฉันก็จะทำต่อไป แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็ตัดสินใจที่จะแต่งงานใหม่

สามีใหม่ของฉันชื่อตวน เขาเป็นผู้ชายสุภาพและเป็นผู้ใหญ่ เขาไม่รวยแต่รักฉันและแม่มาก ในวันแต่งงาน ฉันรอคอยอดีตแม่สามีของฉันมาด้วยความกังวล แม้ว่าเธอจะไม่รักฉัน ฉันยังคงหวังว่าเธอจะยิ้มและอวยพรฉันได้ แต่เปล่าเลย เธอปรากฏตัวด้วยใบหน้าเย็นชา นั่งอยู่มุมหนึ่งตลอดงานเลี้ยง โดยไม่พูดอะไรสักคำ

งานเลี้ยงจบลง แขกกลับไปแล้ว แต่ฉันยังคงไม่เห็นเธอให้ซองแสดงความยินดีเลย ฉันไม่ใช่คนประเภทที่ทำตามความเป็นจริง แต่การขอพรหรือสัญลักษณ์บางอย่างอย่างน้อยก็พอที่จะแสดงให้เห็นว่าเธอคิดว่าฉันเป็นคนที่เคยอยู่ในครอบครัวมาก่อน

ขณะที่เธอลุกขึ้นเพื่อจะออกไป ฉันมองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอและพูดอย่างใจเย็นแต่แน่วแน่ว่า:

แม่ฉันคิดว่าฉันจะไม่ส่งเงินให้คุณอีกแล้ว ฉันต้องดูแลครอบครัวใหม่ของฉัน
เธอจ้องมาที่ฉันด้วยตาที่ว่างเปล่า ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจหรือโกรธแต่อย่างใด เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงหันหลังแล้วจากไปอย่างเงียบๆ ฉันไม่คิดมากเกินไป ฉันได้ทำส่วนของฉันมาแล้วในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา

คืนนั้นฉันเพิ่งทำความสะอาดเสร็จก็ได้ยินเสียงดังข้างนอกประตู เสียงผู้โทรแสดงความตื่นตระหนก:

เฮ้ ลินห์! มาที่นี่ด่วนๆ!
ฉันเดินออกมา คนทั้งละแวกมารวมตัวกันอยู่หน้าบ้านฉันแล้ว ทุกคนดูตกใจกลัว

ว่าไง?
คุณนายฮัว เพื่อนบ้านจับมือฉันไว้แน่น เสียงของเธอสั่นเครือ:

อดีตแม่สามีของเธอ… เธอ… เธอผูกคอตาย!
ฉันพูดไม่ออกเลย ฉันรู้สึกเหมือนใจกำลังถูกบีบ

ไม่มีทาง…

เป็นเรื่องจริง เธอเพิ่งถูกพบแขวนคอตายอยู่ในบ้านของเธอ

ฉันเซไปมา หูอื้อ ขาอ่อนแรง และไม่สามารถยืนต่อไปได้ ความรู้สึกผิดอันเลวร้ายเข้ามาครอบงำฉัน

ฉันรีบวิ่งไปบ้านอดีตแม่สามีด้วยความตื่นตระหนก ฝูงชนมารวมตัวกันที่ประตู ภายในนั้น เธอนอนนิ่งอยู่ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ฉันไม่มีเวลาที่จะร้องไห้ เพียงแต่รู้สึกหนาวไปทั้งตัว

มีตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง ภายหลังชันสูตรพลิกศพพบจดหมายที่เธอทิ้งไว้ เนื้อหามีเพียงไม่กี่บรรทัด:

“ฉันขอโทษนะลินห์ ขอบคุณที่ช่วยฉันมาตลอด 3 ปีที่ผ่านมา แต่ฉันไม่มีทางกลับคืนมาได้”

ฉันหายใจไม่ออก น้ำตาไหลรินเหมือนฝน ปรากฏว่าเธอไม่ได้ใจร้ายอย่างที่ฉันคิด เธอรับเงินนั้นอย่างเงียบๆ ไม่ใช่เพราะเธอรับมันไว้เฉยๆ แต่เพราะเธอไม่รู้จะแสดงมันออกมาอย่างไร และตอนนี้ที่ฉันตัดแหล่งสนับสนุนเดียวของเธอออกไป เธอก็ไม่มีอะไรให้พึ่งอีกแล้ว

เพื่อนบ้านเริ่มกระซิบกัน บางคนบอกว่าเธอเป็นหนี้และไม่มีเงินจ่าย บางคนบอกว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้ามาหลายปีแล้ว ฉันไม่มีกำลังที่จะฟัง ในใจของฉันมีความเจ็บปวดที่ยังค้างอยู่หนึ่งอย่างซึ่งไม่อาจบรรเทาลงได้

งานศพของเธอเงียบสงบ ฉันยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกเหมือนเป็นคนบาป บางคนมองฉันอย่างตำหนิ บางคนก็เห็นใจ แต่นั่นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

หลังจากงานศพ ฉันกลับบ้านด้วยความตื่นตระหนก คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ฉันจะเห็นใบหน้าสีม่วงของเธอและจดหมายที่เธอทิ้งเอาไว้ ฉันไม่คิดว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดนี้

หลังจากนั้นฉันอยู่ในความทรมานเป็นเวลาหลายเดือน ความสุขใหม่ของฉันจึงบิดเบือนไป ถึงแม้ว่าตวนจะรักฉันมาก แต่เขาก็ไม่สามารถช่วยให้ฉันหนีจากเงาทางจิตใจนั้นได้

บางทีตลอดชีวิตที่เหลือฉันคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้…