วันนั้นมีฝนตกกะทันหันในเมือง ละอองฝนเย็นราวกับจะตกลงมาในจิตวิญญาณของฮาวี เธอนั่งนิ่งอยู่บนม้านั่งในโรงพยาบาล โดยมือของเธอกำใบผลการตรวจที่เพิ่งได้รับจากแพทย์ไว้แน่น ข้อความตัวหนา: “มะเร็งรังไข่ระยะลุกลาม” เหมือนมีมีดเฉือนเนื้อ ดวงตาเธอพร่ามัว หูดัง เสียงทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเหมือนค่อยๆ ห่างออกไป จางลงเหมือนกับฉากที่ถูกปกคลุมด้วยหมอก

ฮาวีอายุเพียง 24 ปีเท่านั้น เต็มไปด้วยความฝัน มีงานที่มั่นคง มีแฟนที่รักเธอหมดหัวใจ - ตวน ทั้งสองคนวางแผนจะแต่งงานกันในช่วงปลายปีนี้ แต่…

ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง ฮาวีตัดสินใจเลิกกับกับแฟน เธอไม่อยากผูกมัดแฟนไว้กับอนาคตที่ไม่แน่นอน ส่งข้อความบอกลากับแฟน ฮาวีไม่ร้องไห้เพียงแค่พูดประโยคเดียว:

“ขอโทษที ฉันพูดต่อไม่ได้แล้ว ขอจบแค่นี้ดีกว่า”

ตวนเป็นห่วงและโทรมาอย่างต่อเนื่อง ส่งข้อความหาฮาวีหลายสิบครั้ง แต่เธอไม่ตอบกลับ ฮาวีตอนนี้ไม่อยากให้แฟนเจ็บใจ ไม่อยากเห็นดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเสียใจเมื่อเธอต้องอยู่โรงพยาบาล ผมร่วง ร่างกายอ่อนล้า ความรักไม่ควรเป็นภาระ ฮาวีเลือกที่จะปล่อยแฟนไป

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฮาวีไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจเพิ่มเติมอีกครั้ง คุณหมอผู้หญิงยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางสับสน

“คุณฮาวี... ขอโทษจริงๆ ค่ะ มีความผิดพลาด คุณ... ผลการตรวจนั้นเป็นของคนไข้คนอื่นที่มีชื่อเดียวกับคุณค่ะ”

ฮาวีฟังแล้วพูดไม่ออกไม่สามารถเชื่อหูตัวเอง

“แต่… ฉันมีอาการเวียนหัว คลื่นไส้ นอนไม่หลับ… ฉันไม่ป่วยเหรอคะ”

คุณหมอยิ้มและแสดงฟิล์มอัลตราซาวนด์ให้ฮาวีดู

“คุณไม่ได้ป่วย คุณ… ท้องแฝดอยู่ สองเดือนแล้วค่ะ”

ทั้งโลกหมุนทันที ฮาวีเดินออกจากดรงพยาบาลด้วยความมึนงง โดยกุมท้องและหัวใจเต้นแรง ฮาวีคิดถึงตวนทันที ตอนนี้เขาจะเป็นพ่อแล้ว เธอต้องรีบบอกเขา! พูดเลยตอนนี้ วันนี้!

ฝนยังไม่หยุดตก ฮาวีวิ่งไปที่อพาร์ทเมนต์ของแฟน เมื่อกำลังจะก้าวขึ้นบันไดฮาวีเห็นภาพที่ทำให้หัวใจแตกสลาย

ตวนแฟนของเธอกำลังกอดผู้หญิงแปลกหน้าอยู่หน้าประตู เขาลูบผมและจูบหน้าผากผู้หญิงคนนั้นเช่นเดียวกับที่เขาทำกับฮาวี หญิงสาวเอนไหล่เขาเบาๆ พร้อมยิ้มราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่รักกันมายาวนาน พวกเขามองหน้ากันด้วยดวงตาที่คุ้นเคย – ดวงตาที่ก่อนหน้านี้สงวนไว้ให้ฮาวีเท่านั้น

ฮาวียืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง มือทั้งสองจับแผ่นอัลตราซาวด์ที่เปียกฝนไว้แน่นจนพูดไม่ออกรู้สึกหัวใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ฮาวีหันหลังแล้ววิ่งหนีไป ไม่มีน้ำตา ไม่กรี๊ดร้อง เพียงความเจ็บปวดอันเงียบงัน หายใจไม่ออกจนถึงที่สุด

คืนนั้นฮาวีออกจากเมืองโดยพกเพียงกระเป๋าเป้เล็กๆ กับใบอัลตราซาวนด์เท่านั้น ทิ้งความเยาว์วัย ความรัก และความฝันไว้เบื้องหลัง ฮาวีเลือกที่จะไปยังเมืองชายฝั่งทะเลทางตอนใต้ซึ่งไม่มีใครรู้จักเธอ มาที่อยู่ใหม่ ชีวิตใหม่ ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแต่จะได้สงบสุข เวลาผ่านไป ถึงวันกำหนดคลอด ฮาวีเอาชนะการตั้งครรภ์ที่ยากลำบากด้วยตัวเองและให้กำเนิดลูกแฝดหญิง เธอตั้งชื่อให้ลูกๆ คือบ๋าวนี่และลัมนี่

ปีแรกของการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ใช่เรื่องง่าย คืนหนึ่งที่เธออุ้มลูกแล้วร้องไห้ด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อนึกถึงความทรยศของคนเธอรักสุดหัวใจ แต่เป็นเพราะนางฟ้าตัวน้อยทั้งสองของเธอที่ทำให้เธอยังลุกขึ้นมาสู้กับทุกอย่าง

เวลาผ่านไปฮาวีเก็บเงินและเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆ เรียนรู้วิธีทำเค้กจากวิดีโอออนไลน์ และค่อยๆ มีลูกค้าประจำเพิ่มมากขึ้น ฮาวีตัดผมสั้นและเปลี่ยนชื่อตัวเอง ตอนนี้ชื่อฮาวีในอดีตนั้นกลายเป็นหง็อกวี ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเข้มแข็งอ่อนโยนของลูกสาวน่ารักสองคน

6 ปีผ่านไปเหมือนสายลม บ๋าวนี่และลัมนี่เข้าชั้นประถมปีที่ 1เด็กทั้งสองคนหน้าตาคล้ายกับตวนไข่อย่างแปลกประหลาด โดยมีดวงตาที่ลึกล้ำ ลักยิ้ม และรอยยิ้มที่สดใส แต่หง็อกวีไม่เคยเล่าเรื่องพ่อให้เด็กๆ ฟัง สำหรับเธอ ตวนเป็นเพียงอดีต - อันน่าเศร้าที่ได้จบลงแล้ว

จนวันหนึ่ง…

ที่ห้างสรรพสินค้าในเมือง หง็อกวีพาลูกสองคนไปเดินเล่นในวันหยุดสุดสัปดาห์ ลัมนี่ได้วิ่งเข้าไปในโซนของเล่น หง็อกวีตกใจที่เห็นลูกหายไปต้องรีบค้นหาลูกๆ อย่างบ้าคลั่ง แล้ว…มีเสียงทุ้มลึกดังขึ้นมาว่า:

“วี?”

หง็อกวีหันกลับไป ราวกับโดนฟ้าผ่า ตวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาตอนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่และสงบมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่แววตาของเขาที่มองดูเธอยังคงร้อนรุ่มเหมือนตอนรักกัน

“เป็นคุณจริงๆ เหรอ?”

หง็อกวีกลืนน้ำลาย

“ใช่… ฉันเอง”

ช่วงเวลานั้นดูเหมือนจะหยุดนิ่งไป ตวนเดินเข้าไปมองดูสองสาวที่กำลังเกาะเสื้อของแม่อยู่ แล้วหยุดลง สายตาตวนเกิดความสับสน สงสัยแล้ว…สว่างขึ้น:

“เด็กๆ… สองคนนี้… เป็น…”

หง็อกวีหันหน้าออกไป โดยไม่มองสบตาคนเก่า

“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ”

ตวนก้าวไปข้างหน้าคว้ามือหง็อกวีไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง

“วี... ขอโทษครับ วันนั้น... ผู้หญิงคนนั้นคือลูกพี่ลูกน้องของผม น้องเพิ่งเลิกกับแฟนแล้วร้องไห้ แต่... ตอนนั้นคุณหายไป ผมไปตามหาคุณทุกที่! ผมโทรหาตำรวจ ถามทางอินเทอร์เน็ต ไปที่บ้านพ่อแม่คุณ... ไม่มีใครรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน…”

หง็อกวีเงียบไป หัวใจเต้นแรงมาก ตาเริ่มพร่ามัว

“คุณ…ไม่ได้หักหลังฉันเหรอ”

“ผมไม่เคยรักใครนอกจากคุณ”

มีช่วงเวลาเงียบไปนาน มีเพียงเสียงเต้นของหัวใจและเสียงฝีเท้าของเด็กๆ ที่วิ่งเล่นไปมา

ลัมนี่เงยหน้าขึ้นมองตวน

“ลุงเป็นใครคะ ทำไมถึงมองหนูแบบนี้”

ตวนคุกเข่าลง ดวงตาเปียกชื้น:

“ลุงคือ…พ่อของหนูครับ”

บ๋าวนี่และลัมนี่ฟังแล้วเบิกตากว้าง หันไปมองแม่ หง็อกวีไม่ได้พูดอะไรเพียงกอดเด็กทั้งสองไว้ในใจแล้วพยักหน้าเล็กน้อย

ตวนไม่ยอมพลาดโอกาสอีก เขาอยากชดเชยให้หง็อกวีทุกความลำบากที่เธอต้องทนที่ผ่านมา ตวนตัดวินใจลาออกจากงานและย้ายกลับไปยังเมืองที่หง็อกวีและลูกๆ อาศัยอยู่ พวกเขาสร้างครอบครัวด้วยกัน ตวนเริ่มเรียนวิธีอบขนมจากหง็อกวีและช่วยขายหาเงินทุกวัน