เครื่องบินออกเดินทางจากท่าอากาศยานโหน่ยบ่าย ทะยานผ่านเมฆขาว ภายในห้องโดยสารชั้นธุรกิจอันเงียบสงบ เหงียน มินห์ ฮวง ซีอีโอของกลุ่มบริษัท ฮวง มินห์ กำลังอ่านสัญญาบนแท็บเล็ตอย่างตั้งใจ ดวงตาที่เย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์ และออร่าที่ทำให้ผู้คนระมัดระวังโดยไม่รู้ตัว

เขาเป็นคนประเภทที่ทุกคนคิดว่ากลายเป็นหินไปนานแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อสามปีก่อน มินห์ ฮวง ตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งจนโงหัวไม่ขึ้น

ชื่อเธอคือ อัน เหยิน

เมื่อสามปีก่อน ทั้งคู่หย่าร้างกันในช่วงบ่ายอันมืดหม่นของฤดูหนาว เธอเป็นคนเซ็นใบสมัครก่อน แต่เขาเป็นคนเซ็นสุดท้าย ทั้งคู่ต่างไม่อยากปล่อยไป แต่ระหว่างพวกเขามีช่องว่างที่ไม่สามารถเชื่อมได้ นั่นก็คือ ภาวะมีบุตรยาก

คุณหมอบอกว่า อัน เนี่ยน ไม่สามารถมีบุตรได้ ในตระกูลที่มีฐานะสูงส่งเช่นตระกูลมินห์ฮวง นั่นถือเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ แรงกดดันจากแม่สามี ญาติพี่น้อง ประเพณีในครอบครัว... สุดท้ายก็ทำให้ความรักของพวกเขาพังทลาย ไม่ว่าเขาจะรักเธอมากเพียงใด ฮวงก็ต้องปล่อยเธอไป และแล้วเขาก็ใช้ชีวิตเหมือนร่างกายที่ไร้วิญญาณเป็นเวลาถึงสามปี

เสียงของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินดังขึ้น ทำให้มินห์ ฮวง หลุดออกจากความทรงจำของเขา:

– โปรดรัดเข็มขัดนิรภัย เครื่องบินกำลังจะเข้าสู่บริเวณที่เกิดความปั่นป่วนของอากาศ

เขาเงยหน้าขึ้นตั้งใจจะเอนตัวไปใส่แท็บเล็ตลงในกระเป๋าแต่… จู่ๆ ดวงตาของเขาก็หยุดมอง

เธอยืนอยู่ตรงข้ามทางเดินห่างจากเขาไปแค่แถวเดียว

อัน เหียน

เธอยังคงเป็นคนเดิม ผิวขาวเนียน ดวงตาลึก ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่มีความแตกต่างอย่างหนึ่งที่ทำให้หัวใจของมินห์ฮวงหยุดเต้น

ข้าง ๆ เธอมีเด็กแฝดอีกสองคน อายุประมาณ 3 ขวบ ทั้งคู่มีดวงตาที่สดใส สันจมูกสูง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สายตาที่เย็นชาเช่นเดียวกับเขา

เขารู้สึกเหมือนมีคนต่อยหน้าอกเขา

อาการใจสั่น หายใจไม่สะดวก.

ไม่มีทาง.

เขาเฝ้าดูเด็กทั้งสองอย่างเงียบๆ เด็กหญิงตัวน้อยนั่งอย่างเชื่อฟังบนตักแม่ของเธอ ขณะที่เด็กชายตัวน้อยเล่นเครื่องบินของเล่นพลาสติก พวกเขาหันมามองหน้ากันและหัวเราะคิกคักเป็นครั้งคราว รอยยิ้มของเทวดาน้อยทั้งสองตนทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างรุนแรง

พวกเขาเป็นใคร? – คำถามหนึ่งดังก้องอยู่ในใจของเขา แต่คำตอบดูเหมือนจะชัดเจนเกินไป

เที่ยวบินใช้เวลาสองชั่วโมง แต่สำหรับมินห์ ฮวง มันรู้สึกเหมือนกับว่านานชั่วชีวิต เขานั่งนิ่งไม่ละสายตาจากอันเหนียนและเด็กทั้งสอง ในหัวฉันมีคำถามนับร้อยวนเวียนรวมกัน

ทำไมเธอถึงซ่อนมันจากเขา?

ทำไมต้องฝาแฝด?

ทำไมคุณถึงดูเหมือนเขา?

เครื่องบินลงจอดแล้ว ผู้โดยสารเริ่มลุกขึ้นเพื่อรับสัมภาระของตน Minh Hoang รีบก้าวไปข้างหน้า An Nhien

- แต่…

เธอรู้สึกตกใจ ดวงตาของเธอสบกับดวงตาของเขา แล้วก็สั่นไหว ริมฝีปากสั่นเทา

- ฮวง...

– พวกเขาคือ… – เสียงของเขาแหบแห้ง ติดอยู่ในลำคอ

อัน เนียนไม่ได้ตอบ เพียงก้มตัวลงไปกอดเด็กทั้งสอง ราวกับพยายามปกป้องพวกเขาจากความจริงที่กำลังจะระเบิด

– ฉันบอกตรงนี้ไม่ได้ เธอพูดอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความตื่นตระหนก – ฉันจะพบคุณอีกครั้งได้ไหม?

มินห์ฮวงพยักหน้า มือของเขาสั่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

บ่ายวันนั้นพวกเขาพบกันในร้านกาแฟเล็กๆ ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง เด็กทั้งสองถูกส่งไปที่บ้านปู่ย่าฝ่ายแม่ของพวกเขา บรรยากาศตึงเครียดมาก

- ทำไม? - เขาถามตรงๆ – ทำไมคุณถึงจากไป โดยพาลูกของฉันไปโดยไม่บอกคำเดียว?

อัน เนียน กำถ้วยชาไว้ในมือแน่น ไอน้ำร้อนทำให้ปลายนิ้วของฉันแดง

– ฉัน… ฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นตรงไหน

– จากความจริง. – เสียงของเขาเริ่มลดลง – พวกเขาเป็นลูกของคุณใช่ไหม?

เธอพยักหน้าและมีน้ำตาไหลอาบแก้ม

– หลังจากการหย่าร้าง ฉันก็พบว่าตัวเองตั้งครรภ์ ฉันจะบอกคุณแต่…ตอนนั้นคุณเย็นชามาก แม่ของเขาโทรมาหาฉันแล้วบอกว่าเขาจะหมั้นกับลูกสาวของเศรษฐีคนหนึ่ง ฉัน... ฉันคิดว่าบางทีพระเจ้าอาจรักฉัน อนุญาตให้ฉันเป็นแม่ แต่ไม่อนุญาตให้ฉันดูแลคุณ ดังนั้น… ฉันจึงเงียบไป

มินห์ฮวงเงียบไป ทุกคำที่เธอพูดเหมือนมีมีดแทงทะลุหัวใจของฉัน เขาไม่เคยหมั้นเลย มันเป็นข้อตกลงจากแม่ของเขา แต่เขาปฏิเสธทันที

- ฉันคิดว่าคุณเลิกรักฉันแล้วเหรอ?

– ฉัน…ไม่แน่ใจ. ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงคุณ ฉันร้องไห้ ฉันเพียงหวังว่าเด็กๆ จะเติบโตขึ้นมาอย่างสงบสุข ไม่ถูกดึงเข้าสู่ชีวิตอันน่าอื้อฉาวของครอบครัวที่ร่ำรวย ฉันอยากปกป้องพวกเขา…และตัวฉันเอง

มินห์ ฮวงเอามือปิดหน้าของเขา ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตราวกับเป็นวิญญาณที่หลงทาง ขังตัวเองอยู่กับงานเพื่อลืมผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาไม่เคยหยุดรัก ทว่า... เธอกลับแบกชีวิตน้อยๆ สองชีวิตของเขาเอาไว้กับตัว โดยฝ่าฟันความเจ็บปวดทั้งหมด คลอดและเลี้ยงดูพวกเขาเพียงลำพัง...

เขามองขึ้นมาด้วยตาแดงก่ำ:

– คุณไม่จำเป็นต้องทนทุกข์อยู่คนเดียว นั่นลูกชายของฉัน. เนื้อและเลือดของคุณคือ…

อัน เนียนสะอึกเบาๆ และมีน้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

ในวันต่อมา มินห์ ฮวง ก็ปรากฏตัวในชีวิตของแม่และลูกทั้งสองของเธอเหมือนกับพายุ เขาดูแลเด็กๆ เป็นอย่างดีตั้งแต่การไปส่งที่โรงเรียนจนถึงการทำอาหารเย็นที่เรียบง่ายแต่อบอุ่น เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาหัวเราะเมื่อเห็นเด็กผู้ชายซ่อนขนมไว้ในกระเป๋าอย่างลับๆ หรือเด็กผู้หญิงบังคับให้เขาเล่นตุ๊กตาเป็นเวลานานหลายชั่วโมง

และอันเหนียน เธอก็ค่อยๆ ลดกำแพงป้องกันของเธอลง ชายผู้ทำให้หัวใจเธอแตกสลาย กำลังพยายามจะรวบรวมทุกชิ้นส่วนกลับมารวมกันอีกครั้ง