ในใจกลางกรุงไซง่อนอันพลุกพล่าน มีตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่งตั้งอยู่ติดกับตึกสูง สุดตรอกนั้นเป็นห้องเช่าชั้นสี่ที่ชื้นแฉะ มีหลังคาสังกะสีเป็นสนิม และผนังก็ลอกล่อนทุกครั้งที่ฝนตก ห้องดังกล่าวไม่ใช่บ้านที่แท้จริงของนายดุง ซึ่งเป็นนักธุรกิจผู้มั่งคั่งที่มีชื่อเสียงในอุตสาหกรรมการขนส่ง แต่เป็นเพียงสถานที่ซึ่งเขาไปพักผ่อนใน “ละคร” ที่เขาสร้างขึ้นเอง

ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทดสอบแฟนของลูกสาวเขา

— “พ่อครับ ผมอยากพาตวนกลับบ้านเพื่อพบครอบครัวของผม”
เทา ลูกสาวคนเดียวของนายดุง พูดจาอย่างขี้อายในเย็นวันหนึ่ง

เขาเพียงแต่ฮัมเพลง ขณะที่ตาของเขาครุ่นคิดเล็กน้อย ทาวคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ภรรยาผู้ล่วงลับของเขาฝากฝังเธอไว้กับเขาด้วยน้ำตา ก่อนที่เธอจะหลับตาลง เขาต่อสู้มาทั้งชีวิตเพื่อลูกๆ ของเขา ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินเรื่องความรัก เขาก็อดกังวลไม่ได้

— “คุณรักมันจริงๆ เหรอ?”

— “ใช่ครับ เขาเป็นคนอ่อนโยน ขยันขันแข็ง อารมณ์อ่อนไหว…”

คุณดุงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงพยักหน้าเล็กน้อย แต่ในใจของเขาเขามีแผน

สามวันต่อมานายดุงโทรหาท้าว:

— “ฉันพาตวนไปที่บ้านพ่อ… แต่ที่นั่นเป็นโมเทลที่พ่อเช่าไว้พักสุดสัปดาห์ ส่วนบ้านหลักกำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุง”

เทาขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอรู้จักบุคลิกของพ่อเธอเป็นอย่างดี เขาคงกำลังพยายามสืบหาอะไรบางอย่างอยู่

บ่ายวันนั้น ตวนตามท้าวไปจนถึงซอยเล็กๆ เขาสวมเสื้อเชิ้ตเก่าๆ ถือช่อดอกไม้เล็กๆ และผลไม้ เมื่อเห็นบ้านทรุดโทรม เขารู้สึกประหลาดใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นก็ยิ้มเป็นมิตรทันที

คุณดุงกำลังนั่งอยู่ที่ระเบียง โดยทำท่าไอ เสื้อเชิ้ตซีด กางเกงเปื้อนน้ำมัน และรถสามล้อที่จอดอยู่ที่มุมห้องล้วนเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากที่สมบูรณ์แบบ

— “สวัสดีครับลุง ผมแฟนของตวน-เทาครับ”

— “ครับ เข้ามาเถอะ ผมเพิ่งกลับมาจากขับรถ เหนื่อยนิดหน่อย”

ตวนเดินเข้ามาอย่างขี้อายและมองไปรอบ ๆ ห้อง เขาไม่ได้ติเตียนหรือแสดงความไม่พอใจใด ๆ ตรงกันข้าม เขาถอดเสื้อคลุมออก กวาดพื้น เช็ดโต๊ะ และพับมุ้งให้คุณดุงราวกับว่าเขาชินกับมันมานานแล้ว

“คุณไอหนักมาก คุณคงเป็นหวัดแน่ ฉันไปซื้อยากับโจ๊กร้อนๆ ที่ร้านก่อนนะ”

คุณดุงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่ได้คาดหวังว่าชายหนุ่ม นักศึกษา หรือพนักงานออฟฟิศ จะไม่สนใจชีวิตที่เรียบง่าย เขาสังเกตการกระทำทุกอย่างของทวนอย่างเงียบๆ ทุกครั้งที่เขาโค้งไปเก็บขยะ และทุกครั้งที่เขาเอื้อมมือไปช่วยพยุงเขาขึ้นมา

คืนนั้น เขานอนบนเตียงไม้ไผ่โยกเยกพร้อมถอนหายใจ น้ำตาของเขาไหลออกมาจากดวงตาของเขา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์หรือเป็นเพราะการรำลึกถึงภรรยาที่เสียชีวิตของเขา

 

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เขาเรียกพวกเขาไปที่คฤหาสน์ของเขา ซึ่งคราวนี้เป็นบ้านจริงๆ ทาวรู้สึกประหลาดใจ และตวนก็สับสนมากจนไม่สามารถยืนได้

— “ลุง…คุณเป็นใคร…?”

คุณดุงสวมสูทเรียบร้อยนั่งอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่นที่หรูหรา แต่เสียงของเขาเบามาก:

“ฉันเอง คนขับรถสามล้อที่ไอเมื่อวันก่อน และพ่อของเทา ประธานบริษัทขนส่ง 

ตวนเงียบไปนาน จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะและยิ้ม:

“ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร ไม่ว่าคุณจะเป็นคนขับรถหรือเจ้าของบริษัท ฉันก็ยังเคารพคุณในฐานะพ่อ”

คำพูดที่เรียบง่ายแต่จริงใจทำเอาคุณดุงสะอื้น การพยักหน้าช้าๆ ดวงตาเป็นประกายคือการยอมรับ ไม่ใช่เฉพาะสำหรับตวนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงลูกชายที่ดีที่จะอยู่เคียงข้างลูกสาวของเขาด้วย

ไม่กี่ปีต่อมา…
นายดุงเกษียณอายุและส่งมอบบริษัททั้งหมดให้กับเทาและตวน โรงจอดรถสามล้อเก่าได้รับการเก็บรักษาไว้และกลายมาเป็นสัญลักษณ์บนวิทยาเขตของบริษัท โดยเตือนพวกเขาว่าหากต้องการเข้าใจผู้อื่น บางครั้งก็ต้องละทิ้งความฉูดฉาดไป