พ่อเสียชีวิต แม่แต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงอายุเกิน 60 ปี ต้องดิ้นรนเลี้ยงดูพวกเราพี่น้อง 3 คน ในที่สุดวันแห่งความสุขก็มาถึง

เรื่องราวของ "เจี้ยนห่าว" ทำให้หลายคนรู้สึกซาบซึ้ง

 

 

นี่เป็นเรื่องราวที่เจี้ยนห่าวแบ่งปัน เขาอาศัยอยู่ที่มณฑลหูเป่ย ประเทศจีน หลังจากโพสต์ลงใน Toutiao เรื่องราวของเขาได้รับความเห็นใจจากหลายคน

ฉันชื่อเจี้ยนห่าว อาศัยอยู่ในชนบทห่างไกลของหูเป่ย ล้อมรอบด้วยภูเขา พ่อแม่ของฉันเป็นชาวนา ต้องทำงานหนักตลอดทั้งปี ครอบครัวของเราค่อนข้างลำบาก ฉันเป็นลูกคนกลางในบรรดาพี่น้องสามคน พวกเราใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก บางครั้งไม่มีข้าวพอกิน ต้องกินข้าวผสมมันสำปะหลัง นานๆ ทีถึงจะได้กินเนื้อหรือไข่ ด้วยความที่ขาดแคลน พ่อแม่จึงมักทะเลาะกัน

ตอนฉันอายุ 10 ขวบ พ่อเสียชีวิตอย่างกะทันหันจากโรคร้าย ครอบครัวขาดเสาหลักทางการเงิน แม่ต้องแบกรับภาระทั้งหมด แม่ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่และทำงานหนักทั้งวันจนดึก

สองปีต่อมา แม่ได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งต่อมากลายเป็นพ่อเลี้ยงของเรา พ่อเลี้ยงเป็นคนสูงใหญ่ ผิวคล้ำ ตาสดใส และเป็นมิตร เขาทำงานในโรงงานเดียวกับป้าของฉัน เดิมทีเขาเป็นชาวต่างชาติที่มาทำงานในหูเป่ยเป็นเวลาหลายปีและไม่ได้มีฐานะดีมาก

วันหนึ่งขณะที่แม่ไปส่งผลผลิตที่โรงงาน แม่ได้พบกับพ่อเลี้ยงและเริ่มคบหากันจนแต่งงาน แม่ไม่ได้สนใจว่าเขาไม่ได้ร่ำรวย เพียงแต่ขอให้เขาปักหลักอยู่ที่นี่และช่วยเลี้ยงลูกทั้งสามคน

เมื่อพ่อเลี้ยงย้ายเข้ามาอยู่กับเรา มีเสียงซุบซิบนินทาจากชาวบ้าน พวกเขาวิพากษ์วิจารณ์ครอบครัวเรา แต่พ่อเลี้ยงไม่ใส่ใจ ยังคงเป็นคนอารมณ์ดีและเป็นมิตรกับทุกคน ฉันนับถือเขามากในจุดนี้

หลังจากเลิกงานจากโรงงาน พ่อเลี้ยงช่วยแม่ทำไร่ทำสวนหรือทำงานบ้าน ทุกอย่างในบ้านเขาแบ่งเบาภาระให้แม่ ทำให้แม่มีความสุขและร่าเริงขึ้นมาก การกระทำทุกอย่างของพ่อเลี้ยงแสดงให้เห็นถึงความรักที่มีต่อแม่

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ให้กำเนิดพวกเรา แต่เขากลับเป็นคนที่เลี้ยงดูเราด้วยความรักเหมือนลูกแท้ๆ แต่ตอนที่เขาเพิ่งย้ายเข้ามา พี่ชายของฉันไม่ชอบเขาและแสดงพฤติกรรมไม่ให้ความเคารพ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงโกรธเลย

มีครั้งหนึ่งพี่ชายของฉันทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียน พ่อเลี้ยงทราบเรื่องจึงไปพบครูและผู้ปกครองของเด็กอีกคน ฉันไม่รู้ว่าพ่อพูดอะไร แต่หลังจากวันนั้นพี่ชายของฉันก็เปลี่ยนไป เขาไม่แสดงท่าทีต่อต้านพ่ออีกเลย

ชีวิตเปลี่ยนแปลงเมื่อย้ายไปในเมือง
เมื่อฉันเข้าเรียนมัธยมต้น ครอบครัวของเราย้ายไปที่ตัวเมือง พ่อเลี้ยงพูดว่า "โรงเรียนมัธยมในตัวเมืองมีคุณภาพการศึกษาดีกว่า เพื่ออนาคตของลูกๆ เราควรย้ายไป"

แม่เห็นด้วยและบอกว่า "ถึงแม้ค่าใช้จ่ายสูง แต่การศึกษาของลูกสำคัญที่สุด พ่อแม่จะไม่ให้ความยากจนเป็นอุปสรรคในการเรียนของลูก"

หลังจากย้ายเข้าเมือง เราอาศัยอยู่ในบ้านสองชั้น แม้จะไม่ใหญ่มากแต่ก็เพียงพอ พ่อเลี้ยงเริ่มทำธุรกิจเล็กๆ โดยปั่นจักรยานขายของตามถนน แต่ธุรกิจไม่ดีนัก เขาจึงเปลี่ยนไปทำงานส่งอาหารที่ไซต์ก่อสร้าง

วันหนึ่งฉันไปเห็นพ่อทำงาน จึงรับรู้ถึงความลำบากของเขา เขาทำงานหนักมากและไม่เคยบ่นแม้แต่น้อย

ไม่นานหลังจากนั้น พ่อเลี้ยงประสบอุบัติเหตุพลัดตกจากที่สูงและกระดูกหัก ต้องพักรักษาตัวที่บ้านถึง 3 เดือน พอฟื้นตัว เขาก็กลับไปทำงานอีก

ต่อมา พ่อแม่เริ่มเช่าที่ดินจำนวนมากเพื่อทำฟาร์มปลูกผัก ข้าวโพด และอ้อยขายให้พ่อค้า พวกเขาเรียนรู้การปลูกพืชในโรงเรือน ทำงานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนในที่สุดครอบครัวของเราก็มีฐานะดีขึ้น

พวกเขาสามารถส่งเสียพวกเราทั้งสามคนเรียนหนังสือ และยังสามารถซ่อมบ้านเก่าที่ชนบท พร้อมทั้งซื้อบ้านใหม่ในเมือง ปีที่ฉันกับน้องสาวสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้ พ่อดีใจมากถึงกับจัดงานเลี้ยงใหญ่

"ลูกต้องตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตที่ดีกว่า ขอแค่ลูกใช้ชีวิตอย่างดี นั่นคือของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับพ่อแม่" ฉันยังจำคำพูดของพ่อในวันนั้นได้

รักลูกเลี้ยงเหมือนลูกแท้ๆ
เมื่อฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย พ่อเลี้ยงอายุเกิน 70 ปี ผมของเขาหงอกไปเกือบหมด แต่เขากับแม่ก็เริ่มใช้ชีวิตอย่างสุขสบายขึ้น พวกเราอยากให้พ่อแม่ขายที่นาและพักผ่อน แต่พ่อบอกว่า "พ่อแม่ยังแข็งแรงอยู่ ขอทำงานต่อไปเพราะลูกๆ ยังมีภาระหน้าที่"

เมื่อน้องสาวแต่งงาน พ่อเลี้ยงให้เงิน 400,000 หยวนเป็นสินสอดพร้อมทองคำ ในวันแต่งงาน พ่อเลี้ยงน้ำตาคลอและพูดว่า "พ่ออาจช่วยอะไรลูกได้ไม่มาก แต่พ่อจะปกป้องลูกเสมอ" ทำให้ทุกคนซาบซึ้ง

ส่วนพี่ชายและฉันก็ได้รับเงินทุนตั้งต้นจากพ่อเลี้ยงเพื่อทำธุรกิจ แม่ฉันเปลี่ยนไปจากคนที่ต้องทนทุกข์ ตอนนี้ดูสดใสและมีความสุขมากขึ้น พ่อเลี้ยงไม่เคยให้แม่ต้องทำงานหนักอีก เขาดูแลเธอเป็นอย่างดี

พ่อเลี้ยงไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเรา แต่เขาเป็น "พ่อที่แท้จริง" ในชีวิตของเราเสมอมา