ฉันเจอใบเสร็จโรงแรมในกระเป๋าเสื้อผ้าสามี แต่ความจริงที่ตามมา ทำให้ฉันแทบคลั่งยิ่งกว่าการที่เขานอกใจ

ฉันไม่ได้ทำเรื่องใหญ่โตอะไร เพียงแค่วางใบเสร็จไว้เหมือนเดิม แล้วเฝ้าดูสามีอย่างเงียบ ๆ

ฉันแต่งงานมาได้หกปีแล้ว ชีวิตค่อนข้างเรียบง่าย ไม่ได้มีความสุขมากนัก แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นมีปัญหาร้ายแรง เราทั้งคู่ทำงาน กลับบ้านมากินข้าว พูดกันไม่กี่คำ แล้วต่างคนต่างทำงานของตัวเอง บางครั้งฉันรู้สึกว่าการแต่งงานก็เหมือนการอยู่ในห้องที่คุ้นเคยกันเกินไป อยู่ด้วยกันเพราะคำว่า “มั่นคง” เท่านั้น

คืนหนึ่งของสุดสัปดาห์ ขณะที่ฉันกำลังรวบเสื้อผ้าใส่เครื่องซักผ้า ฉันเห็นเศษกระดาษหล่นออกมาจากกระเป๋ากางเกงของสามี ฉันหยิบขึ้นมาดู เป็นใบเสร็จโรงแรม ระบุวันที่ชัดเจน เป็นสองวันก่อน หัวใจฉันแทบหยุดเต้น ภาพทุกครั้งที่เขากลับบ้านดึก แววตาที่คอยหลบเลี่ยงคำถามของฉัน ลอยขึ้นมาในหัวทันที

ฉันไม่โวยวายอะไร แค่เก็บใบเสร็จไว้ แล้วคอยสังเกตเขาเงียบ ๆ แต่ความเงียบนั้นทำให้ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับทั้งสัปดาห์

ท้ายที่สุด ฉันขอให้คนรู้จักที่ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับเช็กให้ว่าห้องนั้นเขาพักกับใคร ฉันคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วสำหรับความจริงเรื่องสามีนอกใจ แต่ข้อมูลที่ได้รับกลับทำให้ฉันช็อกจนพูดไม่ออก

ชื่อในช่อง “ผู้เข้าพักร่วม” คือ น้องชายของสามีฉัน

เด็กคนนั้นอายุน้อยกว่าสามีฉันไม่กี่ปี นิสัยเจ้าสำราญ ชอบเที่ยว ดื่มหนัก และสร้างปัญหาให้ครอบครัวอยู่บ่อยครั้ง เขาเคยสัญญาว่าจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นหลังเกิดอุบัติเหตุจากการเมาแล้วขับหลายครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงจริงจังเลย

ฉันยังไม่เข้าใจอะไร จนได้โทรถามเพื่อนของเขา
“วันนั้นพวกผมฉลองวันเกิดกันที่บาร์ มันเมาหนักจนโดนผู้หญิงคนหนึ่งถ่ายรูปไว้ พี่ชายมันต้องไปเคลียร์เรื่องให้”

ฉันหมดแรงจะพูด เพราะนี่ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่สามีฉันต้องไป “จัดการ” ปัญหาแทนน้องชายคนนี้

คืนนั้น ฉันถามสามี เขานิ่งอยู่นาน สีหน้าดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด เขาบอกว่าเขากลัวแม่ ที่มีโรคหัวใจจะเป็นกังวล กลัวทั้งบ้านวุ่นวาย เขายังกลัวว่าฉันจะผิดหวัง และกลัวฉันจะมองน้องชายของเขาในแง่ร้ายมากกว่าเดิม

ฉันไม่ได้โทษเขา แต่หัวใจกลับหนักอึ้ง แทนที่จะโล่งใจเพราะเขาไม่ได้มีชู้ ฉันกลับรู้สึกอึดอัดกว่าเดิม ต้องเลือกระหว่างการเงียบตามเขาเพื่อรักษาความสงบปลอม ๆ หรือพูดความจริงเพื่อให้ทั้งบ้านช่วยกันจัดการปัญหาที่น้องชายเขาสร้างขึ้น

ฉันสงสารสามี แต่ก็สงสารตัวเองที่ต้องเห็นทุกคนในครอบครัวเป็นห่วง ในขณะที่เราสองคนต้องเงียบและแบกรับทุกอย่างแทน ทั้งที่เขาอายุ 25 ปีแล้ว แต่เราสองคนกลับต้องมาดูแลเขาราวกับเป็นพ่อแม่ของเขา

คืนนั้น นอนอยู่ข้างกันแต่ทั้งคู่ไม่หลับ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา มีเพียงความรู้สึกสิ้นหวังและสับสนปกคลุมไปหมด ฉันไม่รู้ว่าควรเลือกทางไหนถึงจะถูกต้อง: ปกป้องความสงบที่มีอยู่แค่ผิวเผิน หรือเผชิญกับความจริงที่ไม่มีใครอยากยอมรับ?