แม่เลี้ยงเสียชีวิต ฉันถูกทนายเรียกไปเปิดพินัยกรรม ข้อความข้างในทำให้ฉันตกตะลึงจนพูดไม่ออก

เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้ฉันประหลาดใจอย่างยิ่งและแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ฉันมักจะคิดว่าชีวิตของฉันนั้นผูกพันอยู่กับคำว่า “ขาด”: ขาดแม่ตั้งแต่เด็ก, ขาดความรัก, ขาดทุกสิ่งที่เพื่อนคนอื่นมี เมื่อพ่อของฉันแต่งงานใหม่ ฉันก็มี “ความขาด” เพิ่มขึ้นอีกอย่าง: ขาดความรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูก แม่เลี้ยงของฉันเป็นผู้หญิงที่เก่งกาจเรื่องธุรกิจ ไม่มีใครรู้ว่าเธอสะสมทรัพย์สินไว้มากแค่ไหน แต่เธอก็ขึ้นชื่อเรื่องความประหยัดทุกสตางค์ ไม่เคยซื้ออะไรให้ฉันเลย แม้แต่รองเท้าคู่ใหม่สักคู่ พ่อของฉันต้องไปทำงานก่อสร้างตลอด เรื่องในบ้านทั้งหมดแม่เลี้ยงเป็นคนตัดสินใจ

วัยเด็กของฉันผูกพันกับภาพแม่เลี้ยงที่คำนวณค่าอาหารทุกมื้อ ไม่ให้ฉันซื้อหนังสืออ้างอิง ไม่ให้เงินค่าขนม ทุกครั้งที่ฉันต้องการอะไร เธอมักจะบอกว่า “ไม่จำเป็น” ฉันเติบโตมาพร้อมกับความคิดที่ว่าเธอเกลียดฉัน และนั่นทำให้ฉันหลีกเลี่ยงเธอ

จนกระทั่งฉันไปทำงานที่อื่นไกล พ่อก็เสียชีวิต ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอแทบจะไม่มีการติดต่อกันเลย เธอยังคงอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ ทำตัวอิสระจนใครๆ ก็บอกว่าเธอเป็นคนแล้งน้ำใจ ฉันไม่ได้เกลียดเธออีกต่อไป แต่ในใจก็ยังมีม่านหมอกกั้นอยู่บ้างเป็นชั้นๆ บางครั้งฉันกลับไปบ้านเกิด เธอก็จะถามคำถามเย็นชาเพียงไม่กี่คำ ฉันก็ตอบไปแบบขอไปทีแล้วก็จากไป ความผูกพันในฐานะครอบครัวระหว่างเรามีน้อยมาก จืดชืดจนเหมือนจะขาดการติดต่อกันได้ทุกเมื่อ

แต่แล้ววันหนึ่ง คุณนายเลียนก็ล้มป่วยกะทันหัน เมื่อฉันกลับไปถึง เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ผอมซูบ ดวงตาไม่เฉียบคมเหมือนเมื่อก่อน เธอจ้องมองฉันอยู่นานราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็แค่ส่ายหน้าเบาๆ เธอเสียชีวิตอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นไม่กี่วัน โดยไม่ได้ทิ้งข้อความใดๆ ไว้

ฉันไปร่วมงานศพของเธอด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง แม้จะไม่สนิทกัน ฉันก็ยังรู้สึกว่างเปล่า ราวกับว่าส่วนหนึ่งของความทรงจำเก่าๆ ได้หายไปพร้อมกับเธอ

หลังงานศพ ฉันได้รับโทรศัพท์จากสำนักงานทนายความแห่งหนึ่ง ฉันประหลาดใจมาก จนกระทั่งคิดว่าเป็นเรื่องหลอกลวง จนกระทั่งทนายความชี้แจงเหตุผลว่าแม่เลี้ยงได้ทิ้งพินัยกรรมไว้ แล้วพวกเขาก็ขอให้ฉันมาที่สำนักงานเพื่อทำพิธีเปิดพินัยกรรม

ฉันมาถึงตามนัด หลังจากได้เห็นผนึกแล้ว ทนายความก็ให้ฉันเปิดพินัยกรรมด้วยมือตัวเอง และเมื่อเห็นข้อความที่เขียนอยู่ในนั้น ฉันก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

ใจความสำคัญคือ เธอบอกว่าเธอไม่มีญาติพี่น้องที่สนิทอีกแล้ว ญาติที่ขึ้นชื่อว่าเป็นครอบครัวก็ไม่ได้เจอกันมาหลายสิบปี ตลอดชีวิตของเธอ เธอเก็บเงินเพราะกลัวว่าตอนแก่จะไม่มีใครดูแล กลัวโดนคนอื่นเอาเปรียบ... เธอรู้ว่าเธอไม่ใช่แม่ที่ดี ไม่รู้วิธีแสดงความรักต่อลูกเลี้ยง แต่เธอไม่เคยเกลียดฉันเลย เธอแค่ไม่รู้วิธีที่จะเข้าใกล้ ไม่รู้วิธีที่จะดึงฉันเข้ามาสนิทสนมมากขึ้น เธอไม่มีลูก อยากจะรับฉันเป็นลูก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะประพฤติตัวอย่างไร

ตอนนี้เธอต้องการมอบเงินเก็บทั้งหมดของเธอให้ฉัน เป็นจำนวน 12 พันล้านด่ง (หรือประมาณ 12,000 ล้านด่ง) ซึ่งแบ่งเป็นสมุดบัญชีเงินฝาก 5 เล่ม ฝากไว้กับ 3 ธนาคาร เธอหวังว่าฉันจะดูแลเรื่องเครื่องหอมและธูปเทียนให้เธอ จุดธูปให้เธอในวันเทศกาล ปีใหม่ และวันครบรอบการเสียชีวิต...

เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้ฉันประหลาดใจอย่างยิ่งและแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ที่แท้แม่เลี้ยงของฉันก็ปรารถนาที่จะได้รับความรักจากลูกเช่นกัน เหมือนกับที่ฉันเฝ้ารอความรักจากแม่ เพียงแต่เราต่างก็ไม่รู้วิธีปฏิบัติต่อกัน ไม่รู้วิธีที่จะพูดออกมา แบ่งปันให้กัน จนตอนนี้ทุกอย่างได้สลายไปในสายลมเพราะมันสายเกินไปแล้ว